دویدن بر روی سطح زمین بهتر است یا بر روی دستگاه تردمیل؟ این سوال در ذهن بسیاری از کسانی که به ورزش علاقمند هستند وجود دارد؛ اما هیچ گاه جواب قطعی برای آن پیدا نشده است و در نهایت می توانیم بگوییم هرگاه کسی بر روی سطح زمین یا  تردمیل بدود و یا راه برود، در واقع کار مفیدی برای بدن خود انجام داده است؛ زیرا در هر دو صورت کالری زیادی سوزانده و وضعیت قلبی-عروقی خود را بهبود بخشیده است. کسانی که بر روی تردمیل تمرین می کنند از امکانات ویژه ای بهره مند می شوند. آن ها از سرما و گرمای محیط خارج در امان هستند و با افزایش 3 فاکتور سرعت، زمان و شیب می توانند سطح تمرین را بالا ببرند و اطلاعات مفیدی از مانیتور دستگاه دریافت کنند.

سطح نرم و انطاف پذیر تردمیل برای افرادی که در ناحیه کمر و زانو دچار آسیب شده اند بسیار مناسب است و از آسیب های بیشتر پیشگیری می کند؛ همچنین با تردمیل می توان با تنوع بیشتر به تمرین پرداخت.

استفاده از شیب تردمیل

با افزایش شیب دستگاه می توان دویدن در شرایط جوی گوناگونی را شبیه سازی کرد و از آن لذت برد. اگر شیب دستگاه را تا آن جا که امکان دارد بالا ببرید، ورزش تپه نوردی یا کوه نوردی شبیه سازی می شود. بسیاری از ورزشکاران برای انجام تمرینات خود از این وسیله استفاده می کنند. در واقع شیب مقاومت دستگاه محسوب می شود. شیب 1 الی 2 درصد دویدن یا راه رفتن در محیط بیرون را شبیه سازی می کند. در هنگام دویدن ما با پدیده ای به نام" زمان پشتیبانی" مواجه هستیم؛ این واژه به معنی مدت زمانی است که یک پا بر روی زمین می ماند تا پای دیگر حرکت خود را کامل کرده و به زمین برخورد کند؛ این فاکتور در هنگام دویدن بسیار اهمیت دارد. هر چه زمان پشتیبانی کمتر باشد، دویدن بهتر و سریع تر صورت می گیرد.

تردمیل نحوه دویدن کاربر را اصلاح می کند و سبب می شود فرد درک بهتری از آنچه انجام می دهد داشته باشد. البته دویدن در محیط بیرون نیز مزایای خود را دارد. بعضی از افراد معتقدند در هنگام دویدن در محیط باز از طبیعت بیشتر لذت می برند و این کار کمتر تکراری می شود؛ چون می توانند مسیرهای متنوعی را انتخاب کنند؛ ولی وجود تردمیل ورزش را قابل دسترسی کرده و فرد می تواند در فواصل انجام بعضی از کارها مانند آشپزی، نگهداری از کودک، یا در حین تماشای تلوزیون به ورزش بپردازد.

گوش دادن به موسیقی مورد علاقه و فیلم دیدن در هنگام ورزش کاربر را سرگرم کرده و حالت کسالت بار را از میان می برد. اطلاعات مانیتور و ثبت آن ها کمک می کند بتوانیم پیشرفت خود را مورد بررسی قرار بدهیم.

استفاده از ضربان قلب

ضربان قلب شاخص مهمی برای تعیین سطح تمرین می باشد. سطح تمرین مقدار کالری سوزی را تعیین کرده و به آمادگی جسمان فرد بستگی دارد. افرادی که به انجام تمرینات هوازی می پردازند، بهتر است در اواسط تمرین ضربان قلبشان به 80 الی 90 درصد حداکثر ظرفیت برسد. این کار سبب می شود اکسیژن زیادی وارد بدن شده و سوخت و ساز افزایش بیابد. اگر از یک برنامه درست و اصولی پیروی کنید می توانید سوخت وساز را حتی تا 24 ساعت پس از ورزش بیشتر کنید و زودتر به تناسب اندام دست بیابید.

برای به دست آوردن حداکثر ظرفیت قلب خود می توانید عدد سنتان را از عدد 220 کم کنید. در ابتدای تمرین باید ضربان قلب به 50 درصد حداکثر ظرفیت برسد و در پایان وقتی از دستگاه پایین بیایید که ضربان قلب طبیعی شده باشد.