پارکینسون؛ بیماری مزمن حرکتی است که سبب می شود فردی که به این بیماری مبتلا شده است محدودیت حرکتی پیدا کند و اختلالات زیادی در زندگی روزمره و شخصی او به وجود بیاید.پارکینسون به علت از بین رفتن سلول هایی ترشح کننده دوپامین که منتقل کننده اعصاب می باشد به وجود می آید و در واقع این بیماری نوعی اختلال عصبی در بدن است که به تدریج مغز را هم دچار مشکل می کند.

این بیماری در دوران معینی از زندگی مثلا در پیری اتفاق نمی افتد و در بین جوانان زیادی هم این بیماری مشاهده شده است.فعالیت این بیماران بسیار به کندی انجام می شود و ثابت شده است که این گونه افراد با قرار گرفتن بر روی دوچرخه ثابت می توانند با تسلط بر روی دستگاه به خوبی رکاب بزنند و دوچرخه سوای خوبی انجام دهند.افراد زیادی در سراسر دنیا به این بیماری مبتلا شده اند و زندگی آنها تحت تاثیر قرار گرفته است. این بیماری با لرزش شدید دست ها و پاها حتی در زمان استراحت همراه است و سبب می شود قسمت های مختلف بدن تعادل زیادی نداشته باشند.

تحقیقات زیادی درباره چگونگی فعالیت این افراد انجام شده و به مرور زمان به اثبات رسیده است که رکاب زدن و استفاده از دوچرخه ثابت که با آن فرد بیمار امنیت بیشتری دارد و در اصل تمرین هوازی محسوب شده و سبب می شود اکسیژن بیشتری به بدن و حتی مغز برسد و فعالیت آنها را نیز بیشتر می کند و می تواند مانع پیشرفت بیشتر این بیماری شود.زمانی که فعالیت مغز بیشتر شود، ارتباط بین سلول های عصبی آن نیز بیشتر شده و پیشرفت این بیماری که مربوط به سلول های عصبی است کمتر خواهد شد.

به گفته پزشکان هر چقدر بیمار بتواند با سرعت بیشتری بر روی دوچرخه ثابت رکاب بزند، بیماری با سرعت بیشتری درمان خواهد شد، زیرا در زمان رکاب زدن اکسیژن بیشتری به بدن مخصوصا به مغز می رسد و در نتیجه ارتباط عصبی بین سلول ها بیشتر می شود و فرد می تواند تا حد زیادی سلامتی خود را بدست بیاورد.

در سال 2003 تحقیق درباره رابطه بیماران پارکینسونی و دوچرخه سواری شروع شد و پزشکان با انجام تحقیقات بسیاری متوجه شدند که افراد مبتلا به این بیماری بعد از دوچرخه سواری کمی بهبود پیدا کرده اند و این فعالیت نتیجه رضایت بخشی داشته است.برای تکمیل این تحقیقات محققان از عکسبرداری MRI استفاده کردند و بر روی 26 بیمار بررسی های لازم را انجام دادند و تغییرات میزان اکسیژن را دریافتند و متوجه شدند کدام قسمت مغز فعال تر است.

زمانی که فرد بیمار بر روی دوچرخه رکاب می زند، الگوریتم کنترل مغز افزایش پیدا می کند و حس اندام های بیمار تنظیم می شود.با دوچرخه سواری مغز می تواند محاسابت خود را به صورت دقیق تری انجام دهد و پیام های ارسالی از سراسر بدن را سریعتر دریافت کند. با قرار گفتن بیمار پارکینسونی بر روی دوچرخه ثابت او قادر است تعادل بدن را حفظ کرده و هم با رکاب زدن سلول های عصبی را وادار به فعالیت کند.

اگر بیماران کمک و تشویق شوند که با سرعت بیشتری رکاب بزنند، بیشتر می توانند کنترل بیماری را در دست بگیرند و ورزش نسبت به سایر راهکارهای درمان این بیماری کم هزینه تر بوده و سریعتر نتیجه خواهد داد.افرادی که از دوچرخه ثابت برای درمان بیماری پارکینسون استفاده می کنند، باید حداقل به مدت 30 دقیقه به صورت روزانه با سرعت زیاد بر روی دستگاه رکاب بزنند تا به درمان برسند.

به یاد داشته باشید که نتایج رکاب زدن بر روی دوچرخه ثابت برای بیماران پارکینسونی یکسان نیست و بعضی افراد با سرعت بیشتری و زودتر به نتایج دلخواه می رسند و بعضی افراد هم دیرتر. مشخص شده است روش های دیگری مانند؛ قایق رانی، شنا و ... نیز می تواند در روند درمان به بیماران کمک کند که البته تمام این ورزش ها مانند؛ دوچرخه ثابت در دسترس نبوده و راحت نیست.